We zijn weer terug van weggeweest. Ik vertelde al over het 'geweldige' huis waar we zaten. Voordeel is dat je dan zo blij bent om weer naar huis te gaan en de luxe van je eigen huis te ervaren: zonder te klimmen uit bed, douchen zonder een knop te hoeve vasthouden en met de zekerheid dat het water warm zal zijn en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Maar zoals ik al zei: we hebben prachtige wandelingen gemaakt en de honden maakte het natuurlijk helemaal niks uit.
Maandagmiddag liepen, of beter gezegd kropen we een steile helling op die erg spannend was: gladde stenen, modder, braamstruiken. Maar het spannendste kwam toen we boven waren. Mees was in paniek. Het bleek dat hij een stokje overdwars in zijn gehemelte had dat er niet uit wilde. Terwijl iemand anders hem vasthield, probeerde ik het eruit te halen. DAt valt niet mee, want hij gooit zijn kop alle kanten op en je moet uitkijken dat hij in zijn paniek niet in je vingers bijt. Naar voren duwen heeft geen zin, zei iemand. Dat was een zinnige opmerking, want de bek wordt naar voren smaller. Hoe het nou precies is gegaan weet ik niet, maar het is gelukt, diepe zucht.
Waarmee ik maar wil zeggen: je kan het niet altijd voor zijn dat je hond op stokjes bijt, maar als je er een hebt die houdt van stokken, zoals Mees, zeg dan iedere keer dat je hem op een stokje hoort bijten dat hij los moet laten. Het kan tot nare dingen leiden. Een vroegere hond van mij is eens op een stok gedoken die ik had gegooid en kreeg die achter in haar keel. Het moest gehecht worden.
Allemaal stokkennarigheid dus.
Er bestaat een speeltje, dat heet safestick. Het is een soort rubberen stok met een bol aan ieder eind, heel veilig om mee te gooien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten