Ik heb een paar weken niet geschreven omdat ik bezorgd was.
Een week of drie geleden merkte ik dat Mees niet regelmatig liep. Als je met de
hond in tuig loopt, voel je elke stap.
De dierenarts zag dat hij zijn linker achterpoot wat scheef
neerzette en constateerde ook dat hij wat gevoelig was op het achterste deel
van zijn rug. Er zijn foto’s gemaakt in Emmeloord, maar alles was normaal. Toch
bleef hij kreupel lopen. Door de manier waarop hij liep, een aantal passen goed
en dan even verstappen, kreeg ik het gevoel dat hij wat in zijn poot had,
temeer daar het lopen op ruwe ondergrond moeilijker ging.
Ik heb zijn voeten en al zijn tenen afgevoeld, op alle
kussentjes gedrukt, totdat ik merkte dat hij op de linkervoorpoot reageerde. Ik
voelde daar een ruw plekje. Weer naar de dierenarts en… ja hoor, er zit daar
wat. Heel vervelend, want het is al dicht en nu moet het onder een roesje opengemaakt
worden om te zien wat erin zit. Maar ik ben ontzettend blij dat ik nu weet
waarom hij kreupel loopt en dat het te verhelpen is. Ik heb wat doomscenario's
voorbij laten komen, ookal verbood ik mezelf dat te doen…
Gedurende die weken heb ik Mees ontzien in het werk: geen
lange routes, vaker laten brengen of halen. Gelukkig dartelt hij wel vrolijk in
het bos, omdat hij dan vrij is om zijn poten te belasten zoals hij wil en op
zachte ondergrond loopt. Maar wat een beperking in mijn mobiliteit is dat…
Zoiets beïnvloed mijn hele leven, door de zorg die ik om Mees heb, maar ook omdat
ik hem niet 100% kan inzetten als geleidehond. Dan merk ik weer hoe belangrijk Mees
ook als hulpmiddel voor mij is en hoe slecht ik zonder kan.
Vrijdag 21 juni wordt hij geholpen. Dan zullen we wel weer
wat gedoe krijgen met verband en sokken die hij er wel af zal trekken, maar dat
gaat voorbij. Dan swingen we weer…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten