Mees is nu bijna 15 maanden bij ons thuis en wat is er veel gebeurd in die tijd. Van een wiebelig knulletje groeit hij uit tot een evenwichtige, volwassen hond.
Ik zie hem nog binnen komen stuiteren, op 27 februari 2012. Loes, die midden op het grote hondenbed dat we toen nog hadden zat te blaffen met een gezicht dat boekdelen sprak: jij komt er niet bij knulletje, wat denk je wel. Maar natuurlijk kwam hij er wel bij, in het huis, op het hondenbed en in mijn tuig.
Hij was pas een jaar en acht maanden, jong om aan zijn baan als geleidehond te beginnen, maar hij was er klaar voor. Toch was hij in het begin natuurlijk onzeker; Want al lopen de trainers blind met elke hond voordat hij wordt afgeleverd en proberen ze zoveel mogelijk de toekomstige situatie na te bootsen, een vertrouwde trainer aan je beugel is toch anders dan een echte blinde die je bovendien nog niet kent, die slingert en soms onbegrijpelijke dingen doet. Weet die hond veel dat ik niet kan zien, dat begrijpt hij niet. Hij merkt wel dat ik niet reageer als hij naar me kijkt, of dat ik hem roep terwijl hij vlak bij me is, of dat hij iets stouts kan doen als hij los loopt, zonder dat ik hem daarvoor corrigeer. Kortom: dat ik niet zo adequaat ingrijp als een trainer dat doet.
Maar een hond is er een meester in om zich aan zijn omgeving aan te passen en daar is Mees geen uitzondering op. Hij weet dat hij me moet aanraken of geluid maken om contact te maken. Hij haalt zeker stoute dingen uit wanneer hij verder bij me vandaan is, maar het blijft voor mij goed hanteerbaar. In 99,99% van de gevallen komt hij als ik hem roep en dat is heel belangrijk als je alleen kunt horen waar je hond is. Hij heeft ook al geleerd dat, als hij iets hoort vallen, hij naar me toe komt om het voor me op te rapen, dat hoef ik niet meer te vragen, getuige mijn eerdere verhaal over het gevallen fluitje.
Het verbaasde mij dat ik Mees zoveel voer moest geven en dat hij maar iet aan leek te komen. 27, 28 kilo was voor hem echt te weinig. Hij zag er ook zo schraal uit, zo ielig en mager. Gedeeltelijk komt dat door de castratie met acht maanden, die alle geleidehonden in spé ondergaan. Mees had vanaf dat moment geen mannelijk hormoon meer om hem evenwichtig te laten groeien. Hij schoot de hoogte in, maar werd niet breder. Toen we na een paar maanden moesten vaststellen dat Mees, net als zijn broer Mark, allergisch is voor een aantal planten en mijten, schrokken we wel. Gelukkig reageert Mees heel goed op de desensibilisatiebehandeling door de dierenarts die, heel lief, Mees steeds zijn prikjes geeft zonder er iets voor te rekenen.
De allergie kostte hem kennelijk ook veel energie want, zodra de behandeling begon, kwam hij zo snel aan dat ik zijn hoeveelheid voer drastisch terug moest brengen.
Nu weegt hij ruim 32 kilo en is hij een mooie stevige reu. Hij is nog steeds wel smal, dat zal ook wel zo blijven, maar hij is nu goed in verhouding. Zijn coördinatie bij het lopen is veel beter, zijn poten gaan niet meer alle kanten op. Aan zijn evenwichtsgevoel mankeert ook niks. Wanneer hij los loopt, met name met een bekende hond, daagt hij die uit door keihard rondjes om zijn as te draaien, heerlijk vindt hij dat.
Mentaal is hij ook enorm gegroeid. Sinds we naar ons nieuwe huis met een grote tuin zijn verhuisd, gedraagt hij zich met de arrogantie van een grootgrondbezitter. Hij is waaks, verdedigt zijn grondgebied met verve, maar alleen wanneer hij niks beters te doen heeft. Liggen hij en Loes in de tuin met een lekker bot, dan mag iedereen langs lopen. Prettig is wel dat de katten uit de buurt inmiddels weten dat hier honden wonen, dan wordt onze tuin ook niet meer als kattenbak gebruikt.
Lopend in tuig blaft hij ook en dat is niet de bedoeling. Als ik zeg dat hij ermee op moet houden doet hij dat, maar ik weet niet wat hij ziet, dus ik kan het niet voor zijn.
Maar als hij mij begroet na een werkdag in de kennel bij Desudo, gedraagt hij zich nog steeds als een jongetje dat mamma heeft gemist. Tegenwoordig leg ik zijn tuig een heel eind weg van waar ik sta. Hij komt dan in volle vaart op mij afrennen, ik wijs in de goede richting en zeg: “haal je tuig’. Hij rent weg en komt stralend van blijdschap terug met zijn tuig. Samen houden we het vast en doen even lekker gek. Ik doe dat omdat hij het prachtig vindt om wat te halen, maar ook omdat hij dan wat in zijn bek heeft om vast te houden, dan pakt hij niet mijn arm beet, waarbij hij in zijn enthousiasme soms te hard bijt. Ik heb het met een speeltje geprobeerd, maar het moet zijn tuig zijn: “kom, we gaan”.
Ik heb hem veel ruimte gegeven om te groeien. Hij is een jongeman geworden met een groot ego… Soms lastig, maar meestal in mijn voordeel, want een geleidehond moet zelfstandig beslissingen kunnen nemen. Dat grote ego maakt hem tot een heel creatieve en zelfverzekerde geleidehond, die graag het voortouw neemt. Daar wil ik nog jaren mee verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten