Ameezing Mees

Ameezing Mees

Dit is het moeilijkste verhaal dat ik ooit heb moeten schrijven.

Maandag 28 oktober hebben wij Mees in moeten laten slapen. Hij is rustig gegaan, in zijn eigen bed, met ons en Loesje naast zich.

Vanaf eind september begon Mees te hoesten, we dachten: een kennelhoestje,  maar hoestdrank hielp niet. Als het een virus is, kan dat wel een paar weken duren, maar na vier weken was het nog niet over. De dierenarts zei echter dat zijn longen goed klonken, alleen zijn bovenste luchtwegen waren geïrriteerd.

Het weekend van 13 oktober gingen wij met Dogtravel wandelen in Diever. Tijdens dat weekend gaven we Loes en Mees brokken. Mees begon meer te drinken, maar ik dacht dat dat door de brokken kwam. Toen we thuiskwamen, bleef hij maar drinken, maar aan zijn urine waren geen afwijkingen zichtbaar. Wel hoestte hij nog steeds en hij kreeg een kuurtje Rimadyl.

De week erna wilde hij niet meer eten en gingen de alarmbellen nog harder rinkelen. In overleg met Desudo en onze eigen dierenarts zijn we naar dierenkliniek Emmeloord gegaan. Daar viel de dierenarts meteen op dat zijn ademhaling te snel ging en dat hij sloom was. Die snellere ademhaling was ons ook al opgevallen. We hoorden het een keer toen hij gewoon op zijn bed lag, maar ik dacht dat hij droomde.

Er is bloedonderzoek gedaan en daaruit bleek dat het calciumgehalte veel te hoog was en dat tastte zijn nieren aan, daarom waren ook zijn nierwaarden te hoog en dronk hij zoveel. De uitslagen van het bloedonderzoek alarmeerde de dierenartsen en er werd een echo van zijn buik en foto’s van zijn longen gemaakt. De foto's van zijn longen gaven de doorslag. Toen ze me binnenriepen om de uitslag te bespreken wist ik het al: het is mis. Zo duidelijk durfde de dierenarts die het vertelde nog niet te zijn: het was nog niet 100% zeker dat het kwaadaardig was, ze konden nog onderzoeken doen, maar later hoorde ik dat ze me gewoon de tijd wilden geven om aan het idee te wennen dat Mees niet meer beter zou worden. In die dagen leek het net alsof Mees zich overgaf, hij werd met het uur zieker. Ik ging naar huis met een hoge dosering Prednison. En dan te bedenken dat hij in Diever nog 20 kilometer heeft gelopen.

Emmeloord stuurde Mees zijnd ossier door naar een kliniek in Lemmer die weekenddienst had. José van Desudo heeft zaterdag die dierenarts gebeld en hij bevestigde dat de vooruitzichten slecht waren. Ze wisten niet waar de tumor zat, wat ze zagen waren uitzaaiingen. Mees zou dan in ieder geval aan de chemo moeten en dat was voor ons geen optie.

José en Susan van Desudo kwamen zaterdagmiddag naar ons toe om ons dat te vertellen. Dat gaf de doorslag om te doen wat we eigenlijk al wisten dat we moesten doen: Mees moest gaan, we moesten hem verder lijden besparen.

Het laatste weekend knapte hij door de prednison enorm op. Vrijdagavond ging hij weer met zij kong gooien. Hij begon weer te eten en hoe. We hebben de kong het hele weekend door volgestopt met hondenworst. Hij wilde zijn eigen voer niet meer, maar heeft wel vier honden worsten  plus bijna een hele leverworst opgegeten, plus alle lekkere hapjes die we hem toestopten. Loesje stond er kwijlend bij en kreeg ook af en toe wat. Ze hebben zelfs nog een beetje gespeeld, Mijn vriendin was er zaterdag en die heeft ons naar het bos gebracht met de auto. Mees heeft daar zo’n 20 minuutjes gelopen tot hij moe werd, maar met zijn staart in de lucht. Mooi wat zo'n medicijn dan nog voor je hond kan doen.

Zondag zijn een paar mensen afscheid komen nemen. We hebben nog een zoekspelletje gedaan en toen ik Mees naast riep, kwam hij prachtig met zijn kop tegen mijn been, zo mooi had hij het eigenlijk al een tijdje niet gedaan.

We hadden besloten niet meer terug te gaan naar Emmeloord, maar om onze eigen dierenarts te vragen Mees te laten inslapen. We hebben dat bij ons thuis gedaan.

Voor die tijd wilde Mees opeens weer naar het park vlakbij ons. We wisten dat hij wilde drinken. Hij dronk de laatste dagen alleen nog buitenwater, leidingwater wilde hij niet. WE hadden dus bakken buiten gezet om de regen op te vangen. In het park liep hij inderdaad het water in om te drinken. Hij heeft nog geplast en gepoept, alsof hij wist wat er ging gebeuren. Toen we terugkwamen zat hij te rillen en hebben we hem met een deken om op zijn bed gelegd. Hij leek het toen ook moeilijk te hebben met ademhalen en ik dacht: dierenarts, schiet nou maar op. Ze kwamen rond 11:00 uur. Na het eerste spuitje bleef Mees wat rondlopen, maar omdat ik niet wilde dat hij om zou vallen, hebben we hem op bed gelegd. Ik zat erbij, maar toen ik opzij moest zodat de dierenarts hem de tweede injectie kon geven, schoot Loesje erbij. Ze ging vlak naast hem liggen. Zo is Mees gegaan, rustig en snel. Na de tweede prik was hij binnen een minuut weg.

Ik kan niet verwoorden hoe moeilijk en verdrietig dit alles was en is. Hoe vruchteloos ook, je gaat je toch afvragen: had ik het kunnen weten? Had ik eerder in kunnen grijpen? Het viel me bijvoorbeeld van de zomer al op dat Mees wel snel ging liggen als ik maar even stilstond. Als we bij de bushalte wachtten en de bus stond stil met de deur open, stond hij nog niet op. Ook vraag je je af hoe het kan dat zijn longen zo kort voor die tijd nog goed klonken. Maar het heeft geen zin, we krijgen er Mees niet mee terug.

Hij is op dezelfde dag gegaan als Bonfire, het paard dat Anky van Grunsven aan de top heeft gebracht. Twee helden op een dag naar het grote dierenbos.

Ik hoef even geen andere hond. Het zou niet eerlijk zijn, hij zou geen goed kunnen doen. Desudo heeft die ook niet op de plank liggen, dit zat niet in de planning. Ik mag Loesje lenen als het moet. We kennen elkaar en ze werkt ook wel voor mij. Desudo vindt het niet ideaal, maar ze snappen ook dat er een mobiliteitsprobleem moet worden opgelost. Als Tom en ik samen weg moeten, klik ik mijn riem aan zijn rugtas. Loesje kijkt steeds om of het wel goed gaat. Ze wilde altijd achter Mees lopen, maar nu moet zij echt de leiding nemen. Ach die Loes, ook haar maatje kwijt. Ze wordt door ons doodgeknuffeld, een heerlijke troosthond.

We zijn er allemaal kapot van, ook de collega's bij Desudo natuurlijk. zo jong en zo onverwacht. Mees was niet een hond met een gouden randje, het was een gouden hond, mijn ameezing Mees. Op 27 februari 2012 kwam hij binnen stormen. OP 28 oktober 2013 ging hij met een vliegende storm. Het past bij hem. Hij heeft nu nergens meer last van, daar houden we ons aan vast. 

Er zullen wel weer verhalen komen, want er zijn altijd verhalen te vertellen, maar we hebben even tijd nodig.