groeistuipen

Nog even en Mees en ik zijn alweer 11 maanden bij elkaar. Het heel nieuwe is eraf en ik moet straks de standaardtekst: 'belevenissen van een kersverse geleidehond'gaan aanpassen.

Mees is zeker nog geen ervaren geleidehond, maar kersvers ook niet meer. En wat hebben we al veel meegemaakt in dat eerste jaar.

Het elkaar leren kennen en vertrouwen is een proces dat niet lineair verloopt. Soms lijkt het alsof we al jaren samenwerken, dan volgt er weer een periode dat het minder lekker gaat. Steeds weer is er werk aan de winkel voor mij: waarom doet hij dit en wat kan ik doen om het te veranderen?

Ik heb Mees ruimte gegeven om bepaalde routes zelf uit te zoeken, dat vindt hij geweldig leuk en ik gun het hem van harte. Daarbij moet ik wel zorgen dat ik de eindcontrole houdt en dat lukt niet altijd even goed. Ik kwam een keer aan de andere kant van een kruising terecht dan waar we tot dan toe steeds waren uitgekomen.Tegen de tijd dat ik het plaatje in mijn hoofd had omgedraaid had ik Mees al heel wat verkeerde commando's gegeven en waren we allebei danig in de war.

'Back to basics' dus. Even alleen bekende routes lopen waarop we ons allebei zeker voelen.

Hij probeert ook actief een route naar zijn poot te zetten. We moesten tijdelijk een moeilijke route naar huis nemen omdat de andere versperd was door bouwwerkzaamheden. Doordat ik Mees die ruimte heb gegeven, weet hij precies hoe hij van die route naar het park moet komen. Ik heb dat niet altijd op tijd in de gaten en zo kunnen we ook aardig verdwalen. Als ik Mees dan laat lopen, komen we in het park en weet ik wel hoe ik thuis moet komen, maar als het donker en koud is en ik wil naar huis, ben ik niet blij met zo'n omweg.

Gelukkig kunnen we nu ook weer de andere route lopen, maar op die moeilijke blijven we oefenen. Tom en ik lopen hem dan samen en ik weet nu op welke punten ik op moet letten, waar Mees NIET naartoe mag.

Ook in de stad gaat het niet altijd zoals ik wil. Ik kan een route in gedachten hebben maar een oriëntatiepunt missen. Dan ben ik 'opeens' ergens anders dan waar ik had willen zijn. Mees weet inmiddels ook waar hij het liefst heen gaat, dus als ik het niet meer weet, komen we altijd wel bij de dierenwinkel, maarja, ik heb toch graag dat de dingen precies zo gaan als ik het had bedacht......

En dat is dan precies de 'wijze les' die ik voorgeschoteld krijg, al zit ik daar niet altijd op te wachten: de dingen gaan heel vaak niet zoals je verwacht. Een oriëntatiewonder zal ik nooit worden, dus ik kan maar beter leren me daar niet zo druk over te maken. Dan lopen we toch via een andere route. Uiteindelijk komen we toch altijd waar ik wezen wil.

Afgelopen woensdag zijn we samen naar Breda op en neer geweest. Spannend, want ik ken station Breda niet zo goed en toch moeten we dan de trap naar beneden vinden, de paal om uit te checken en de treintaxi. De trap wilde hij nog weleens voorbij lopen, maar dat gaat beter. Ik vraag vaak ook welke kant ik op moet en hoe ver de trap ongeveer nog weg is, dan weet ik wanneer ik Mees moet gaan vragen te zoeken. Doe ik dat te vroeg en leg ik er te veel druk op, dan gaat hij me alles aanwijzen wat we tegenkomen: fietsen, prullenbakken en allerlei andere dingen die ik niet nodig heb. Doe ik het te laat, dan kan het gebeuren dat hij er voorbij loopt. Ik moet vooral zijn tempo onder controle houden. Laat ik hem te snel lopen, dan is de kans dat hij de trap voorbij loopt groter.

De ov-chippaal kun je vinden door te luisteren naar het gepiep van uitcheckende mensen. Mees is vrij goed in het vinden van de paal. Dan vraag ik iemand welke richting de uitgang is naar de taxi's en stuur Mees die kant op. Buiten hoor ik een taximotor draaien. Ik loop erheen en vraag de chauffeur waar de treintaxi's stoppen, hij wijst ons de weg.

Ik vind dit allemaal best spannend en dat vindt Mees dan ook. Omdat ik in Lelystad woon en werk, hoef ik niet wekelijks met de trein, maar ik heb me voorgenomen dat wel te doen, het moet gewoon worden, dan komt er meer rust bij Mees en wordt het voor mij makkelijker hem te vertrouwen..

Ik bouw nu rustmomenten in. Zodra we de stationshal binnenkomen, staan we even stil. Mees vindt dat niks, hij wil door, dus hij moet even schudden. Dan vraag ik hem de poortjes te zoeken. Het woord 'zoek' laat ik weg uit het commando, dat triggert hem en verhoogt de opwinding. 'Poortje rechts of links' is voldoende. Bij het poortje wil hij doorrennen, maar ik las weer een pauze in, ik moet tenslotte inchecken. Dan naar de trap en weer even wachten. En ik maar 'zen, zen, uitstralen... Heel goed voor mij, daar wordt ik zelf ook rustiger van.

We zitten dus in een groeifase en dat gaat altijd met wat strubbelingen gepaard. Ik heb er alle vertrouwen in, want de band tussen ons is heel goed. In de Ardennen heb ik weer gemerkt hoezeer hij op mij gericht is. Van die band moeten we het hebben, vooral als het even wat moeilijker gaat. Dat is tussen mensen zo en tussen mens en dier niet anders.