Mees in de winter

Mees en de winter

Afgelopen dinsdag ging ik met Mees naar mijn werk bij Desudo. Onderweg had hij duidelijk last van het zout dat gestrooid wordt. De volgende dag heb ik hem op schoenen laten lopen, een hele gebeurtenis.

Ik had natuurlijk even moeten oefenen, maarja, dat had ik niet gedaan. Nu moesten de schoenen aan. Heb je dat bij eén poot bijna voor elkaar, trekt hij zijn voet weer weg, kan je weer opnieuw beginnen…. Maar uiteindelijk zaten ze, nu nog lopen. Hij stond stokstijf, vond dat hij absoluut niet op die rare dingen kon lopen, maar voor iets lekkers wilde hij wel in beweging komen en nog een keer en nog een keer. Oh, wat zijn die schoenen leuk en wat ben je mooi!!!!!

Eerst aan de lijn gaan lopen, toen het tuig omgedaan. Wat grappig om iedere stap van je hond te kunnen horen. Eerst moest hij iedere tien meter stil staan en schudden, maar het werd beter. Nog even uitlaten op het pad naar de bushalte, oh jee, alleen een korte werkriem bij me, lange uitlaatlijn vergeten. Dan maar los, dat kan daar wel. Fantastisch om te horen, hij galoppeerde als een paardje. Bij de bushalte maar niet de trap genomen. De bus instappen leek mij al spannend genoeg, maar dat deed hij zonder meer. Volgens mij vond hij het maar matig, maar, trouw als hij is, doet hij het wel. Jammer dat ik hem niet kan uitleggen dat dat zout nog vervelender is. Ik had zijn poten eerder met vaseline ingesmeerd, maar dat was niet afdoende. Hij heeft natuurlijk ook eén verkleurde poot door die allergie en ik weet niet hoe gevoelig dat voor hem is.

Nu ligt er centimeters sneeuw, gisteren begon het. We waren even kijken in de voortuin en riepen de honden naar buiten. Loesje rende naar buiten, maar Mees bleef staan in de deuropening, watje!

Toch niet, want vandaag heeft hij heel goed voor me gewerkt in de sneeuw, we zijn niet verdwaald en hij miste geen stoepje.

We lieten ze even los op een veldje hier vlakbij. Toen ik naar buiten stapte, schopte ik ergens tegenaan. Ik wist niet wat het was en kon het niet meer vinden. Tom raakte het weer, het was een halflekke bal. Tom gooide hem uit de tuin, de sneeuw stoof in mijn gezicht. Ik zei: moet je niet weggooien, is leuk voor de honden om te spelen.

Toen we terug gingen riep ik Mees. Hij kwam, maar niet van het veldje. Hij kwam met de bal in zijn bek vanaf het fietspad. Hij was het met me eens, hij was de bal gaan halen en bracht die nu bij me. Even lekker ermee spelen in de voortuin, heerlijk, zo’n halflekke bal om in te bijten.